Audio
iPhone 11 Pro pozbawiony jest, jak poprzednie modele, złącza mini jack. Nie ma także (po raz kolejny) odpowiedniej przejściówki z Lightninga. Użytkownika skazuje to na dołączone do zestawu EarPodsy, zakup odpowiedniego kabelka we własnym zakresie lub… przeproszenie się ze słuchawkami bezprzewodowymi. Sam na takich polegam i wolę je od przewodowych, lecz pozbawianie użytkownika wyboru wydaje mi się jednak słabym pomysłem, zwłaszcza przy telefonie kosztującym powyżej 5 tysięcy złotych. Może gdyby w zestawie były AirPodsy… ale nie ma i nie zanosi się, żeby były. Oceniając jakość audio pozostaje więc napisać tu, że przy połączeniu bezprzewodowym mamy do wyboru jedynie kodek SBC i AAC. Nie ma mowy o AptX, AptX HD czy LDAC. AAC w wykonaniu Apple brzmi jednak wyraźnie lepiej niż androidowe implementacje kodeka, więc jakość dźwięku jest przyzwoita.
Dużo dobrego natomiast muszę napisać o wbudowanych głośnikach. Są one oczywiście stereofoniczne – jeden kanał jest odtwarzany przez głośnik przedni, drugi przez głośnik dolny. Dźwięk jest bardzo głośny, czysty i zawiera wcale niemało basu, jak na tak miniaturową konstrukcję. Szczerze mówiąc iPhone 11 Pro gra lepiej niż niektóre głośniki bezprzewodowe. Nie wiem, czy jest to najlepsze nagłośnienie w telefonie, ale z całą pewnością jest ono jednym z najlepszych.
Biometria
Pod względem zabezpieczeń iPhone 11 Pro to kolejna konstrukcja, w której nie znajdziemy czytnika linii papilarnych, a jedyną metodą identyfikacji biometrycznej jest rozpoznawanie twarzy. Plotki przed premierą mówiły przez moment o możliwości umieszczenia skanera linii papilarnych w ekranie, w sposób podobny jak w topowych Samsungach i Huaweiach. Do tego jednak nie doszło i chyba dobrze. Moje próby dogadywania się z ekranowymi skanerami prowadziły głównie do irytacji, gdyż identyfikacja była wolna i dość zawodna w porównaniu nawet z trzyletnim TouchID. Pozostaje więc FaceID, czyli metoda oparta o trójwymiarowy skan twarzy w oparciu o obraz z aparatu i sensora TOF 3D, z dodatkowym podświetleniem diodą podczerwoną. Apple twierdzi, że metoda jest bezpieczniejsza od zabezpieczeń opartych o czytnik linii papilarnych. Cóż, z pewnością jest dość bezpieczna, by autoryzować nią płatności Apple Pay i by wydawcy aplikacji wymagających dodatkowej autoryzacji (bankowych, ale nie tylko) zezwolili na identyfikację i autoryzację transakcji za pomocą FaceID. Skaner w porównaniu z iPhone Xs ma mieć poprawioną skuteczność i szybkość. Nie mam możliwości porównania, lecz w mojej ocenie identyfikacja jest naprawdę błyskawiczna, działa w warunkach niemal całkowitego braku światła, a liczbę pomyłek w trakcie okresu testowego mógłbym policzyć na palcach jednej ręki – nie przeszkodziły okulary (których zwykle nie noszę), ani czapka. FaceID uczy się naszej twarzy przy każdym odczycie, więc w miarę upływu czasu pewność rozpoznawania rośnie. Co ciekawe, można dodać także alternatywny wzorzec, z brodą, szalikiem, czapką i co tam nam jeszcze przyjdzie do głowy, by zmniejszyć szansę na pomyłkę.
Zasilanie
iPhone 11 Pro dorobił się w końcu w pudełku szybkiej ładowarki 18 W, zgodnej ze standardem USB Power Delivery 2.0. W końcu, gdyż od dawna iPhone’y potrafiły przyjąć więcej, niż serwowane im domyślnie podstawowe 5 V i 1 A. Tym razem koniec żartów, nowa ładowarka jest znacznie większa, ma wyjście USB-C i oferuje zarówno prąd 3 A przy napięciu 5 V oraz 2 A przy 9 V.
Akumulator w testowanym modelu ma 3046 mAh (11,67 Wh). Pisząc tę recenzję podłączyłem telefon do ładowarki i ta w mniej więcej 20 minut podniosła stan akumulatora z 36% na 70% – deklarowane przez Apple 50% w 30 minut jest całkiem realne. Pełna bateria początkowo wystarczała na półtorej doby, a obecnie, po zindeksowaniu zawartości, bez problemu wystarcza mi na dwa dni użytkowania. Wynik jest imponujący, gdyż w okresie testowania nie oszczędzałem telefonu. Myślę, że można liczyć spokojnie na SOT rzędu 8 h, a może i więcej.
Pewną ciekawostką jest system oszczędzania akumulatora. Uczy się on sposobu, w jaki ładujemy telefon po to, by stan 100% ogniwo osiągało tuż przed zwykłą godziną, kiedy odpinamy telefon od ładowarki. Ze względu na zbyt szczupły czas testu niestety nie mogłem sprawdzić działania tej funkcji w praktyce – jej działanie da się zauważyć dopiero wtedy, gdy telefon zbierze dość danych o naszych zwyczajach. Jest to oczywiście funkcja opcjonalna – można ją wyłączyć.
iPhone 11 Pro może być też ładowany bezprzewodowo, w standardzie Qi. Jest to oczywiście znacznie wolniejsza metoda, gdyż maksymalna moc ładowania wynosi 10 W, a niektóre ładowarki pracują z jeszcze mniejszą wydajnością. Cóż, zaletą ładowania bezprzewodowego zawsze była wygoda, nie wydajność.
Aparat
iPhone przez długi czas był niemal synonimem smartfona fotograficznego. Androidowa konkurencja długo nie potrafiła dorównać produktom spod znaku ogryzka. Ale… jak już to zrobiła, to w wielkim stylu. W zeszłym roku po raz pierwszy nawet przez chwilę produkty Apple’a nie zajmowały czołowej pozycji w rankingach fotograficznych, a gonić tutaj jest trudniej, niż uciekać. Jak prezentują się możliwości fotograficzne iPhone’a 11 Pro w tym roku?
Przede wszystkim jest to pierwszy telefon Apple’a z aparatem wyposażonym w trzy ogniskowe:
- 12 Mpix, f/1.8, 26 mm (wide), 1/2.55″, 1.4µm, dual pixel PDAF, OIS,
- 12 Mpix, f/2.0, 52 mm (telephoto), 1/3.6″, 1.0µm, PDAF, OIS, 2x optical zoom,
- 12 Mpix, f/2.4, 13 mm (ultrawide), 1/3.6″, 1.0µm, Fixed-Focus.
Nie zdecydowano się, jak widać, na megapikselowy skok i duże matryce z sumowaniem pikseli, zamiast tego pozostawiono stosunkowo małe sensory o rozdzielczości 12 Mpix. Po raz pierwszy pojawił się obiektyw ultraszerokokątny, o ekwiwalencie ogniskowej 13 mm dla pełnej klatki, pracujący w trybie Fixed-Focus. Obiektyw standardowy (będący w istocie w nomenklaturze fotograficznej szerokokątnym) otrzymał nową matrycę z podwójnymi fotodiodami, dzięki czemu każdy piksel jest brany pod uwagę w pracy układu autofocus. Najbardziej konserwatywną konstrukcją wydaje się być teleobiektyw (i znów, w nomenklaturze fotograficznej jest to obiektyw standardowy), z ekwiwalentem ogniskowej 52 mm dla pełnej klatki, lecz z poprawionym światłem f/2.0.
Zastosowana w teleobiektywie ogniskowa 52 mm jest moim zdaniem znacznie bardziej użyteczna w codziennym użytkowaniu niż popularne ostatnio 125 mm (w dorozumiany sposób przyznał to ostatnio także Huawei, stosując w Mate 30 Pro znacznie bardziej użyteczny obiektyw 80 mm). Przejrzałem swoje zdjęcia (nie tylko ze smartfona) i większość z nich zrobiłem stosując ekwiwalenty 24-80 mm, rzadziej sięgając po dłuższe ogniskowe, układ zaproponowany przez Apple dobrze odpowiada moim potrzebom. Jeśli chodzi o obiektyw szerokokątny, to jestem ostrożny w jego ocenie – bywa przydatny w fotografii krajobrazu i efektowej, lecz okazjonalne portrety wykonywane tą ogniskową bez wiedzy JAK się do tego zabrać budzą mój głęboki sprzeciw – być może gęba z przerośniętym nosem komuś się podoba, ale ja akurat nie należę do fanów takiego kadru. Dobrze, że się jednak pojawił, choć w porównaniu z innymi jest nieco uproszczony: nie ma optycznej stabilizacji obrazu i autofocusa. Braki te można zresztą stosunkowo łatwo zrozumieć: stabilizacja obrazu jest tym bardziej potrzebna, im dłuższa ogniskowa, a głębia ostrości takiego obiektywu jest tak duża, że AF ma niewielki sens (miałem zresztą okazję to potwierdzić w praktyce podpinając do lustrzanki Samyanga 8 mm – kręcenie pierścieniem ostrości nie miało praktycznie przełożenia na obrazek). Brak OIS uniemożliwia jednak używanie tego obiektywu do zdjęć w trybie nocnym, Apple zdecydował także, że nie będzie można fotografować nim w trybie RAW – sądzę, że powodem jest spora dystorsja, korygowana programowo – jej ślady wciąż widać na zdjęciach.
Bardzo interesująca jest natomiast możliwość wykonywania zdjęć jednocześnie wszystkimi aparatami – jeśli z jakiegoś powodu fotografowany obiekt nam umknie z kadru standardowego obiektywu, można (przez 30 dni) go „poszerzyć” wykorzystując informację z pozostałych obiektywów – ta możliwość wykorzystywana jest także przy podglądzie zdjęć podczas fotografowania, gdyż można uaktywnić pokazywanie co się dzieje poza właściwym polem widzenia.
W iPhone’ie 11 Pro pojawił się także po raz pierwszy tryb nocny. Działa na obiektywie standardowym oraz tele i w przeciwieństwie do androidowej konkurencji włącza się automatycznie w warunkach mizernego oświetlenia – nie trzeba go wybierać specjalnie w menu aplikacji aparatu. O ile przez to nie da się go włączyć, gdy światła jest dość dużo, to możliwość wyłączenia jest zawsze dostępna. Można także ingerować w długość ekspozycji – typowo automat proponuje czasy naświetlania rzędu 3-6 sekund, lecz fotografując z ręki można ją rozciągnąć nawet do 10 sekund. Jeśli aparat zamontujemy na statywie ekspozycja może wzrosnąć nawet do 30 sekund.
Przy ocenie fotografii wykonywanych nocą nasuwają mi się dwa główne spostrzeżenia. Po pierwsze, aparat radzi sobie zaskakująco dobrze (powiedziałbym, że lepiej od innych) w trybie zwykłym, znacząca degradacja jakości obrazu następuje dopiero w naprawdę wysokich ISO. Po drugie, aparat w trybie nocnym ma naprawdę bardzo dobrą jakość obrazu. Nie miałem wprawdzie możliwości oceny tych samych kadrów wykonanych iPhonem 11 Pro i P30 Pro, jednak wydaje mi się, że różnica jest niewielka – szczegółów mniej chyba zachowuje iPhone, lecz ogólnie lepiej radzi sobie z zachowaniem kolorystyki no i mniej nienaturalnie rozjaśnia sceny. Warto tu zajrzeć do recenzji iPhone’a 11 Pro Max autorstwa Kasi i spojrzeć w jej porównanie: oba iPhone’y mają w końcu takie same aparaty. A po trzecie, jestem przyjemnie zaskoczony pracą obiektywów pod światło: są całkiem nieźle widoczne flary w bezpośredniej bliskości świateł, ale praktycznie nie ma spowodowanych nimi artefaktów na reszcie kadru.
Kamery dobrze radzą sobie także w trybie portretowym. Dzięki tripletowi obiektywów jest dostępny zarówno, gdy fotografujemy standardem, jak i teleobiektywem. Informacje o głębi są przechowywane wraz z obrazem, można więc modyfikować rozmycie i punkt ostrości także po zrobieniu zdjęcia. Na ile mogę stwierdzić, selekcja do rozmycia jest raczej poprawna, choć drobne elementy (włosy, cienkie łodygi roślin) i szkło bywają rozpoznane nieprawidłowo.
Kamera True Depth do selfie także ma podwyższoną do 12 Mpix rozdzielczość. W trybie pionowym wykorzystane jest jednak tylko centralne 7 Mpix (obraz jest przez to lekko powiększony), pełna rozdzielczość dostępna jest dopiero w układzie poziomym. Dzięki sensorom TOF 3D kamera ma bogate możliwości modyfikowania obrazu w trybie portretowym. Poza klasycznym rozmyciem tła są to także jego modyfikacje (wyciemnienie, High Key, światło studyjne, etc).
Jakość zdjęć z przedniego aparatu jest całkiem dobra, a tryb portretowy pracuje z podobną selektywnością, jak z aparatu głównego. Efekty specjalne są interesujące, choć ich praktyczna użyteczność moim zdaniem jest niewielka – no, chyba że za plecami straszy bałagan, a zdjęcie zrobić trzeba, wtedy wygaszenie lub rozjaśnienie tła może być przydatną opcją.
Domyślnie wszystkie zdjęcia aparat zachowuje w formacie HEIC, będącym zasadniczo statyczną odmianą bardzo efektywnego kodeka H.265. Zdjęcia są mniej więcej o połowę mniejsze niż typowe JPEGi, bez straty jakości, a wręcz powiedziałbym, że algorytm kompresji jest mniej podatny na zniekształcenia blokowe. O ile kiedyś wybór takiego formatu mógł być uznany za kontrowersyjny, to dziś zarówno macOS, jak i Windows, radzą sobie z nim doskonale, podobnie zresztą jak aplikacje Adobe. Jeśli jednak potrzeba, można włączyć tryb kompatybilności i zdjęcia trzymać po staremu.
Aplikacja obsługująca aparat nie ma osobnego trybu profesjonalnego. W mojej opinii jednak jest on zupełnie niepotrzebny. Apple udostępnia dobrze udokumentowane API (chyba w przeciwieństwie do sprzętu na Androidzie, którego producenci strzegą swoich aparatów jak smok skarbu), nie brak więc doskonałych aplikacji niezależnych deweloperów. Najlepsze z nich oferują o niebo większe możliwości niż tryby profesjonalne w aplikacjach innych marek. Lightroom Mobile oferuje tryb RAW, RAW-HDR i Long Exposure RAW (odpowiednik trybu nocnego), które dają wynikowe zdjęcia w formacie DNG, z możliwością pełnej edycji zarówno w mobilnej, jak i stacjonarnej aplikacji. ProCamera oferuje automatyczną korekcję geometrii i perspektywy na podstawie wskazań czujników położenia telefonu, Spectre Camera – specjalne tryby rozmycia świateł w fotografii nocnej, Focos symuluje bokeh różnych znanych obiektywów, umożliwiając manualną edycję zarówno zakresu głębi, jak i symulację oświetlenia 3D. I tak dalej, i tak dalej – zakres dodatkowych możliwości jest olbrzymi i być może wrócę do tego tematu w osobnym artykule.
Także nadchodząca kolejna edycja iOS, o numerze 13.2, ma przynieść jeszcze zmiany w możliwościach fotograficznych, uzupełniając już obecny tryb nocny o mechanizm Deep Fusion, pracujący w warunkach nieco większej ilości światła. W trybie tym nieustannie rejestrowane są w buforze 4 zdjęcia z krótką ekspozycją i 4 ze standardową, a w momencie naciśnięcia spustu jedna długa ekspozycja dla redukcji szumów. Klatki są łączone ze sobą w jedno zdjęcie o lepszej reprodukcji szczegółów i niższym szumie. Jak to będzie wyglądać w praktyce mogą obejrzeć, póki co, beta testerzy.
Here is a look at the difference #DeepFusion makes in lowish light. pic.twitter.com/V6Cxys2c1k
— Faruk ? ᴵᴾᴴᴼᴺᴱᴰᴼ (@iPhonedo) October 3, 2019
Very first tests of #DeepFusion on the #iPhone11 pic.twitter.com/TbdhvgJFB2
— Tyler Stalman (@stalman) October 2, 2019
https://twitter.com/_oscg/status/1179979927933861888?s=20
Możliwości wideo iPhone’a 11 Pro także są bogate. Do dyspozycji mamy tryby 4K działające z prędkością do 60 fps w trybach HDR, na każdym z obiektywów głównych, z użyciem świetnie działającej optycznej stabilizacji obrazu podczas korzystania z obiektywów standardowego i tele. Podczas filmowania do dyspozycji jest płynnie działający w zakresie 0,5x – 6x zoom hybrydowy. Tryby Slow Motion pracują z rozdzielczością 1080p przy 240 fps dla aparatów głównych i 120 fps dla aparatu przedniego – nie są to wartości rekordowe, lecz powinny być wystarczające dla większości użytkowników.
W którejś z kolejnych aktualizacji systemu powinna pojawić się także możliwość rejestrowania obrazu jednocześnie z kilku kamer. Będzie to jednak wymagało aplikacji innych deweloperów – podczas pokazów premierowych zapowiedziano taką możliwość w FilMic Pro.
Czas na podsumowanie
iPhone 11 Pro nie jest na pewno produktem rewolucyjnym. Mniej niż kiedyś w nim tego wyśmiewanego amazingu. Ale to bardzo solidny i pewny wybór. Parafrazując słowa Duńczyka z „Vabank”: z wiekiem spada zapotrzebowanie na adrenalinę, a rośnie na święty spokój. iPhone 11 Pro nie olśniewa barwami (acz dostępne kolory uważam za bardzo udane) i agresywną stylistyką, trochę razi olbrzymim notchem, a wyspa z aparatami fotograficznymi wygląda… no, dziwnie. O kiepskim żarcie w postaci podstawowego modelu z zaledwie 64 GB pamięci nie wspominając.
Zarazem iPhone 11 Pro olśniewa wydajnością i płynnością działania. Face ID nie tylko jest szybkie i wygodne, ale przede wszystkim jest uznawane przez instytucje wymagające podwyższonego poziomu bezpieczeństwa za pewną metodę autoryzacji biometrycznej. Zaloguję się za jego pomocą do banku, dokonam autoryzacji transakcji Apple Pay (kolejny drobiazg: bez PIN-u niezależnie od kwoty), odblokuję manager haseł. Telefon jest zgrabny (w końcu flagowiec mniejszy niż 6 cali), ma doskonałą baterię, najlepszy w swojej klasie ekran i jeden z najlepszych aparatów fotograficznych, oficjalnie obsługiwany przez Adobe i innych wielkich, i mniejszych deweloperów. Można się oczywiście śmiać, że iOS jest bardziej zabugowany niż Android, lecz tempa łatania błędów i wydawania poprawek inni mogą tylko pozazdrościć. A przy tym, kto poza Apple daje tak długie wsparcie dla swoich produktów?
Nie ukrywam, że między innymi w wyniku tego testu postanowiłem ponownie zaufać firmie Apple. Choć postawiłem na model zielony.
Za udostępnienie smartfona do testów pięknie dziękuję sklepowi x-kom!
Spis treści
- Specyfikacja, Wzornictwo i jakość wykonania, Wyświetlacz, Oprogramowanie, Wydajność
- Audio, Biometria, Zasilanie, Aparat, Podsumowanie
